İnsani mimarlık: 2023 Hatay Türkiye Depremi'ne atıfta bulunarak afet sonrası konut tasarımı için yönergeler yaklaşımı

Abstract

Etkili felaket sonrası konut çözümlerine acil ihtiyaç duyulmasına rağmen, geçici konut tasarımında fiziksel ve psikolojik ihtiyaçların entegrasyonunu özel olarak ele alan araştırmalarda önemli bir boşluk bulunmaktadır. Bu tez, insani mimarlık alanını keşfederek ve etkilenen nüfusların fiziksel ve psikolojik ihtiyaçlarını ele alan felaket sonrası geçici konut tasarımı için rehberler geliştirilmesine odaklanarak bu boşluğu kapatmayı amaçlamaktadır. Türkiye'deki Hatay Depremi'ni temel vaka çalışması olarak kullanarak, bu araştırma kapsamlı literatür taramaları, çeşitli küresel geçici konut vaka çalışmalarının felaket sonrası analizleri ve depremden etkilenen bireylerle yapılan birebir görüşmeleri entegre etmektedir. Amaç, sadece güvenlik ve konforu sağlamakla kalmayıp aynı zamanda dayanıklılığı teşvik eden ve felaketlerin ardından psikolojik iyileşmeyi destekleyen uygulanabilir rehberler seti oluşturmaktır. Çalışma, teorik çerçeveyi belirleyen ve geçici konut çözümlerine fiziksel güvenlik ve psikolojik esenliğin entegrasyonunun önemini vurgulayan detaylı bir literatür taramasıyla başlar. Bunu, çeşitli uluslararası bağlamlardan mevcut geçici konut uygulamalarının karşılaştırmalı bir analizi izler ve en iyi uygulamaları ve yaygın zorlukları belirler. Araştırmanın temel ampirik bileşeni, Hatay Depremi'nden kurtulanlarla yapılan görüşmelerden toplanan nitel verileri içermekte olup, bireylerin deneyimleri, ihtiyaçları ve geçici konutlarla ilgili tercihleri hakkında içgörüler sağlar. Bulgular, toplum entegrasyonunu ve bireysel mahremiyeti teşvik eden uyarlanabilir, kültürel olarak duyarlı ve psikolojik olarak destekleyici konut tasarımlarının kritik ihtiyacını vurgular. Tez, sadece işlevsel olarak etkili ve hızlı bir şekilde devreye sokulabilen, aynı zamanda sakinlerinin zihinsel sağlığına ve sosyal esenliğine katkıda bulunan geçici konut tasarımı rehberleri için bir yaklaşım önermektedir. Bu yaklaşım, gelecekteki insani mimarlık çabalarını yönlendirmesi ve geçici konutların felaketlerden etkilenen topluluklarda iyileşme ve direnç için bir temel oluşturması amaçlanmaktadır.

Despite the urgent need for effective post-disaster housing solutions, there remains a significant gap in research specifically addressing the integration of both physical and psychological needs in temporary housing design. This thesis aims to bridge this gap by exploring a field of humanitarian architecture, focusing on the development of guidelines for post-disaster temporary housing design that addresses both the physical and psychological needs of affected populations. Using the Hatay Earthquake in Türkiye as the primary case study, this research integrates comprehensive literature reviews, analyses of various global temporary housing case studies post-disasters, and firsthand interviews with individuals affected by the earthquake. The objective is to establish a set of actionable guidelines that not only ensure safety and comfort but also foster resilience and support psychological recovery in the aftermath of disasters. The study begins with a detailed literature review that sets the theoretical framework, emphasizing the importance of incorporating both physical safety and psychological well-being into temporary housing solutions. This is followed by a comparative analysis of existing temporary housing implementations from various international contexts, identifying best practices and common challenges. The core empirical component of the research involves qualitative data gathered from interviews with survivors of the Hatay Earthquake, providing insights into their experiences, needs, and preferences regarding temporary housing. The findings highlight the critical need for adaptable, culturally sensitive, and psychologically supportive housing designs that promote community integration and individual privacy. The thesis proposes an approach for temporary housing design guidelines that is not only functionally effective and rapid to deploy but also conducive to the mental health and social well-being of its residents. This approach is envisioned to guide future humanitarian efforts in architecture, ensuring that temporary housing serves as a foundation for recovery and resilience in disaster-stricken communities.