Motivasyonel görüşmenin tip 1 diyabetli çocukların ebeveynlerinde hipoglisemi korkusu bakım verme yorgunluk ve öz merhamete etkisi

Abstract

Bu araştırma motivasyonel görüşmenin, Tip 1 diyabetli çocukların ebeveynlerinde hipoglisemi korkusu, bakım verme, yorgunluk ve öz merhamete etkisini belirlemek amacı ile randomize kontrollü deneysel olarak yapıldı. Araştırmanın evrenini 26 Temmuz 2021-19 Ağustos 2022 tarihleri arasında Sağlık Bilimleri Üniversitesi Van Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nin Çocuk Endokrinoloji Polikliniği'ne başvuran Tip 1 diyabetli çocukların ebeveynleri oluşturdu. Araştırma iki aşamada yapılmıştır. İlk aşama 'Diyabete Özgü Öz Merhamet Ölçeği Ebeveyn Versiyonu'nun Türkçe geçerlilik ve güvenilirliğini belirlemek için metodolojik olarak gerçekleştirildi. Araştırmanın örneklemini 102 ebeveyn oluşturup, veriler 'Tanıtıcı Bilgi Formu' ve 'Diyabete Özgü Öz Merhamet Ölçeği Ebeveyn Versiyonu' ile toplandı. Ölçeğin geçerliliğinin değerlendirilmesi için 'dil', 'kapsam' ve 'yapı' geçerliği analizleri kullanıldı. Yapı geçerliliği için KMO ve Bartlett's Testleri, faktör analizi değerlendirildi. Yapılan güvenilirlik analizleri sonucunda ise ölçeğin Cronbach Alpha katsayısı 0.817 olarak bulundu. Sonuç olarak 'Diyabete Özgü Öz Merhamet Ölçeği Ebeveyn Versiyonu' Türkçe formunun orijinal hâlindeki 19 maddeli iki alt boyutlu yapısının aynı şekilde Türkçe formu için de doğrulandığı görülmüştür. Araştırmanın ikinci aşamasının örneklemini 37 motivasyonel görüşme grubu, 37 kontrol grubu olmak üzere Tip 1 diyabetli çocuğu olan 74 ebeveyn oluşturmuştur. Verilerin toplanmasında 'Tanıtıcı Bilgi Formu', 'Virginia Üniversitesi Ebeveyn Düşük Kan Şeker Ölçeği', 'BAKAS Bakım Verme Etki Ölçeği', 'Yorgunluk Şiddet Ölçeği', 'Diyabete Özgü Öz Merhamet Ölçeği Ebeveyn Versiyonu' kullanılmıştır. Ölçekler araştırmanın başında ve ilk verilerden 10 hafta sonra uygulanmıştır. Motivasyonel görüşme grubundaki her ebeveyn ile ilk test verileri elde edildikten sonra iki hafta aralıklarla yüz yüze dört motivasyonel görüşme yapılmıştır. Yapılan görüşmelerde ebeveynlere hipoglisemi korkusu, bakım verme, yorgunluk ve öz merhamet kapsamında ebeveynlerin yetersiz hissettikleri davranış ve becerilerinin değiştirilmesi ve geliştirilmesi konusunda girişimlerde bulunulmuştur. Müdahale sonrası motivasyonel görüşme grubu, kontrol grubundaki ebeveynler ile karşılaştırıldığında, motivasyonel görüşme grubundaki ebeveynlerin, hipoglisemi korkusunda yaşanan 'Endişe' düzeylerinde (p <.05), bakım verme etki düzeylerinde (p<.05), yorgunluk şiddetlerinde (p <.05) ve öz merhamet'in 'Pozitif' alt boyutu üzerinde (p<.05) istatistiksel olarak anlamlı farklılık tespit edildi. Araştırmada elde edilen bulgular doğrultusunda Tip 1 diyabetli çocukların ebeveynlerinde motivasyonel görüşmenin etkili bir yöntem olduğu görülmüştür.

This research was conducted in a randomized controlled experimental way to determine the effect of motivational interviewing on hypoglycemia fear, caregiving, fatigue and self-compassion in parents of children with Type 1 diabetes. The research was conducted with the parents of the patients who came to the Pediatric Endocrinology polyclinic of the Van Training and Research Hospital of the University of Health Sciences between July 26, 2021 and August 19, 2022. The research was carried out in two stages. The first stage was carried out methodologically to determine the validity and reliability of the 'Parental Version Of The Diabetes-Specific Self-Compassion Scale SCS-(Dp)' in Turkish. The sample of the study was composed of 102 parents and the data were collected with the 'Descriptive Information Form' and the ' Parental Version Of The Diabetes-Specific Self-Compassion Scale SCS-(Dp)'. 'Language', 'scope' and 'construct' validity analyzes were used to evaluate the validity of the scale. KMO and Bartlett's Tests and factor analysis were evaluated for construct validity. As a result of the reliability analysis the Cronbach Alpha coefficient of the scale was found to be 0.817. As a result it was seen that the two 19 item sub-dimensions of the Turkish form of the 'Parental Version Of The Diabetes Specific Self-Compassion Scale SCS-(Dp)' were confirmed for the Turkish form in the same way. The sample of the second phase of the study consisted of 74 parents with Type 1 diabetes children, 37 of which were in the study group and 37 in the control group. İn the collection of data process, 'Descriptive Information Form', 'University of Virginia Parent Low Blood Sugar Scale', 'BAKAS Care-Giving Impact Scale', 'Fatigue Severity Scale', 'Parental Version Of The Diabetes-Specific Self-Compassion Scale SCS-(Dp)' was used. The scales were applied at the beginning of the study and 10 weeks after the first data. After the first test data were obtained from each parent in our research group, four face-to-face motivational interviews were conducted at two-week intervals. In the interviews, attempts were made to change and improve the behaviors and skills that parents felt inadequate within the scope of fear of hypoglycemia, caregiving, fatigue and self-compassion. When the experimental group after the intervention was compared with the parents in the control group, the parents in the experimental group experienced the fear of hypoglycemia in their 'Anxiety' levels (p <.05), caregiving levels (p<.05), fatigue severity (p <.05) and self-compassion. A statistically significant difference was found on the 'Positive' sub-dimension of (p<.05). In line with the findings we obtained in our research, it has been seen that motivational interviewing is an effective method for parents of children with Type 1 diabetes.